Η ιστορία του σχολείου μας
Το σχολείο μας δημιουργήθηκε και λειτούργησε για πρώτη φορά το 1962, στο οίκημα που σήμερα φιλοξενεί το Αγροτικό Ιατρείο, χάρη στη δωρεά της συζύγου του στρατηγού Αλκιβιάδη Μπουρδάρα και της κόρης του Κέλλυς. Είχε πάνω από 150 παιδιά και σε διπλανό κτήριο λειτουργούσε Εστία όπου σιτίζονταν οι μαθητές. Μεγάλος αριθμός παιδιών που φοιτούσαν στο σχολείο ερχόταν πεζοπορώντας κάθε Κυριακή απόγευμα από γειτονικά χωριά όπως: τον Κλειτσό, την Βράχα, την Νεράιδα, τον Μαυρόλογγο, την Αγία Τριάδα, την Αγία Παρασκευή, τον Άγιο Χαράλαμπο, τους Δομιανούς, το Σαραντάπορο και την Μολόχα, και έμεναν στην Φουρνά μέχρι το τέλος της σχολικής εβδομάδας. Η έλλειψη αμαξιτών δρόμων μαζί με τις άσχημες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν κατά το μεγαλύτερο μέρος της σχολικής χρονιάς καθιστούσαν δύσκολη την αυθημερόν επιστροφή των παιδιών στα σπίτια τους.
Το 1980 το Τριτάξιο Γυμνάσιο μετεγκαταστάθηκε στο νεοανεγερθέν κτήριο όπου στεγάζεται ως σήμερα. Αιτία στάθηκε η αύξηση του αριθμού των μαθητών, που συνεπαγόταν την έλλειψη χώρων διδασκαλίας, καθώς και η ανάγκη λειτουργίας Λυκείου που ιδρύθηκε τότε για πρώτη φορά. Σημαντική υπήρξε η συμβολή του υφυπουργού Παιδείας, κ. Καραπιπέρη, που συγκέντρωσε χρήματα για την ανοικοδόμηση του κτηρίου.
Το σχολείο μας βρίσκεται στην έξοδο της Φουρνάς προς τα άλλα γειτονικά χωριά. Το κτήριο είναι μεγάλο και ευρύχωρο. Διαθέτει γυμναστήριο, γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ και βόλεϊ, σύγχρονο εργαστήριο Φυσικών Επιστημών, εργαστήριο Πληροφορικής με server και έξι σταθμούς εργασίας. Επίσης λειτουργεί δανειστική βιβλιοθήκη με μεγάλο πλήθος βιβλίων, αληθινό κόσμημα όχι μόνο για το σχολείο μας αλλά και για την ευρύτερη περιοχή.
Δυστυχώς σήμερα, λόγω έλλειψης ευκαιριών απασχόλησης, πολλοί άνθρωποι εγκαταλείπουν τον τόπο μας για να αναζητήσουν στις μεγαλουπόλεις ένα καλύτερο επαγγελματικό μέλλον. Έτσι ολοένα και πιο πολλά παιδιά αφήνουν το σχολείο, με αποτέλεσμα ο αριθμός τους να μειώνεται αισθητά, ενώ άμεσος υφίσταται ο κίνδυνος οριστικής διακοπής της λειτουργίας του σχολείου, πράγμα φυσικά που όλοι μας απευχόμαστε.
